Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Mikołaj Rej

Ïðî÷èòàíèé : 167


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Baba, co w pasyją płakała

Gdy  ksiądz  śpiewał  Pasy  ją,  więc  baba  płakała.  
Umie  li  po  łacinie,  druga  jej  pytała:
"–  Płaczesz,  a  to  wiem  pewnie,  nie  rozumiesz  czemu,  
I  ten  twój  płacz  podobien  barzo  k  szalonemu".
Rzekła  baba:  "–  lżci  ja  płaczę  nie  dlatego,  
Lecz  wspominam  na  swego  osiełka  miłego,
Co  mi  zdechł.  Prosto  takim,  by  ksiądz,  głosem  ryczał  
I  takież  na  ostatku  czasem  cicho  kwiczał".


Íîâ³ òâîðè