Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 16
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 157


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Erfahrung

Ich  kann  so  gut  verstehen,  die  ungetreuen  Frauen,
So  gut,  mir  ist,  als  könnt  ich  in  ihre  Seelen  schauen.
Ich  seh  um  ihre  Stirnen  die  stumme  Klage  schweben,
Die  Qual  am  langen,  leeren,  am  lebenleeren  Leben.

Ich  seh  in  ihren  Augen  die  Lust,  sich  aufzugeben,
Im  Unergründlichen,  Verbotenen  zu  beben
Die  Lust  am  Spiel,  die  Lust  das  Letzte  einzusetzen,
Die  Lust  am  Sieg  und  Rausch,  am  Trügen  und  Verletzen.

Ich  seh  ihr  Lächeln  und  die  heimlichen,  die  Tränen,
Das  rätselhafte  Suchen,  das  ruhelose  Sehnen.
Ich  fühle,  wie  dies  drängt  zu  törichten  Entschlüssen,
Wie  sie  ihre  Augen  schließen  und  sich  quällen  müssen;
Wie  sie  für  jedes  Morgen  ein  jedes  Heut  begraben,
Und  wie  sie  sich  nicht  versehen,  wenn  sie  getötet  haben.


Íîâ³ òâîðè