Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Richard Dehmel

Ïðî÷èòàíèé : 112


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Drückende Luft

Der  Himmel  dunkelte  noch  immer;
ich  fühlte  tief  bis  in  mein  Zimmer
der  fahlen  Wolken  vollen  Schoß.
Die  Esche  drüben  drehte  schwer
die  hohe  Krone  um  sich  her;
zwei  Blätter  trieben  wirbelnd  los.

Laut  tickte  durch  die  schwüle  Stube,
wie  durch  die  stille  Totengrube
der  Holzwurm  ticken  mag,  die  Uhr.
Und  durch  die  Türe  hinter  mir
klang  dünn  und  schüchtern  ein  Klavier
über  den  Flur.

Der  Himmel  lastete  wie  Schiefer;
ihr  Spiel  klang  immer  trauertiefer,
ich  sah  sie  wohl.
Dumpf  rang  der  Wind  im  Eschenlaub,
die  Luft  war  grau  von  Glut  und  Staub
und  seufzte  hohl.

Und  blasser  tönten  durch  die  Wände
die  tastenden  verweinten  Hände,
sie  saß  und  sang;
sang  sich  das  Lied,  in  sich  gebückt,
mit  dem  sie  mich  als  Braut  entzückt;
ich  fühlte,  wie  ihr  Atem  rang.

Die  Wolken  wurden  immer  dumpfer,
die  wunden  Töne  immer  stumpfer,
wie  Messer  stumpf,  wie  Messer  spitz;
und  aus  dem  alten  Liebeslied
klagten  zwei  Kinderstimmen  mit  -
da  fiel  der  erste  Blitz.


Íîâ³ òâîðè