Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 119


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Denker

Nachmittag  wird,  und  Wetter  steigen  schwarz
Herauf.  Des  Blitzes  Ferse  leuchtet  im
Gewölk.  Auf  das  Gebirge  beißt  voll  Grimm
Der  Donner,  und  Regen  speien  aus  den  Quarz.

Den  Fuß  den  Felsgesteinen  eingestemmt,
Die  Augen  abgewandt,  als  horche  er,
So  kommt  er  durch  die  Schrunde,  weglos,  quer.
Zum  weißen  Urherrn  in  der  Blitze  Hemd.

Der  Abgrund  saugt  Milliarden  Zentner  Himmel
In  sich  hinein.  Der  Weiße  oben  bleckt,
Zu  dem  er  steigt.  Durch  Gletscher  grün  von  Schimmel,

Des  Riesen  Bart,  der  von  den  Föhnen  leckt.
Und  schon  reißt  weit  der  Horizont  entzwei,  —
Blank,  eben,  schwangleich  rauscht  ins  All  ein  Schrei.


Íîâ³ òâîðè