Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 102


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Friedrichstraßendirnen

Sie  liegen  immer  in  den  Nebengassen,
Wie  Fischerschuten  gleich  und  gleich  getakelt,
Vom  Blick  befühlt  und  kennerisch  bemakelt,
Indes  sie  sich  wie  Schwäne  schwimmen  lassen.

Im  Strom  der  Menge,  auf  des  Fisches  Route.
Ein  Glatzkopf  äugt,  ein  Rotaug’  spürt  Tortur,
Da  schießt  ein  Grünling  vor,  hängt  an  der  Schnur
Und  schnellt  an  Deck  einer  bemalten  Schute,

Gespannt  von  Wollust  wie  ein  Projektil!
Die  reißen  sie  aus  ihm  wie  Eingeweide,
Gleich  groben  Küchenfrauen  ohne  viel

Von  Sentiment.  Dann  rüsten  sie  schon  wieder
Den  neuen  Fang.  Sie  schnallen  sich  in  Seide
Und  steigen  ernst  mit  ihrem  Lächeln  nieder.


Íîâ³ òâîðè