Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 120


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Impression Du Soir

Des  Abends  schwarze  Wolkenvögel  flogen
Im  Osten  auf  vom  Fluß  der  Horizonte.
Gärten  vertropft  in  Nacht,  die,  als  es  sonnte,
Wie  See  grünten  und  den  Wind  einsogen.

Einsame  Pappeln  pressen  ihre  Schreie
Angst  vor  den  Stürmen  in  die  blonde  Stille.
Schon  saugen  schwarze  Munde  Atem.  —  Schrille
Fabrikenpfiffe.  Menschen  ziehn  ins  Freie.

Ein  rotes  Mohnfeld  mit  den  schwarzen  Köpfen,
Ragen  die  Schlote,  einsam,  krank  und  kahl.
Die  Wolkenvögel,  Eiter  an  den  Kröpfen,

Wie  Pelikane  flattern  sie  zum  Mahl.
Und  als  die  Horizonte  Dunkel  schöpfen,
Wirft  sich  der  Blitz  heraus,  der  blanke  Aal.


Íîâ³ òâîðè