Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 141


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Nacht für Nacht

Wie  helle  Raupen  kriechen  die  Chausseen
Aus  Wäldern  über  Berge  in  die  Tale.
Gestrandet  liegen  Wolken,  groß  wie  Wale,
Still  in  der  Abendröte  blanken  Seen.

Der  Tag  versiegt.  Bis  ihn  die  Frühen  speisen,
Quillt  schwarze  Nacht  aus  allen  Himmelsbronnen.
Die  Sterne  scheinen,  kleine,  ferne  Sonnen.
Der  Teich  im  Hofe  glänzt  wie  dunkles  Eisen.

Der  Mond  steht,  wie  ein  Junge  in  der  Pfütze,
Hell  über  jedem  Garten.  Und  wie  Gaze
Schimmert  der  Wald,  des  Berges  blaue  Mütze.

Aus  einer  Kleinstadt  ragt  des  Kirchturms  Vase
Verschnörkelt  aus  der  Giebeldächer  Nippes.  —
Schlaf  hält  die  Menschen  fest,  steif,  wie  in  Gips.


Íîâ³ òâîðè