Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 13
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 162


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Nordwind im Sommer

Vom  Meere  duftend  fliegt  der  Wind  ins  Land.
Die  dunklen  Parke  flattern  in  der  Brise.
Kleehügel  blühen  vor  dem  Duft  der  Wiese;
Der  Himmel  steht,  sich  selber  unbekannt,

Ein  weißer  Fischer  in  den  Roggenmeeren,
Wo  Taubenflug  aufspritzt,  ein  Wasserstrahl,
Wo  Wolkenschatten  rinnen  in  das  Tal,
Fliegende  Fische  sind  —  die  Roggenähren.

Der  Weißklee  schmeißt  den  Junitag  zur  Seite,
Und  manchmal  fliegen  Reiher  um  den  stummen,
Fischlosen  See,  auf  dem  die  Bienen  summen,
Und  nehmen  zögernd  ihren  Flug  ins  Weite.

Ich  galoppiere  vor  dem  Sonnenschein,
Auf  weißem  Pferde  flatternd,  Wind  geworden,
Und  Sonnenfetzen  um  den  Hals,  nach  Norden.
Ich  werde  mittags  an  dem  Meere  sein.


Íîâ³ òâîðè