Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Gottlieb Klopstock

Ïðî÷èòàíèé : 133


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An Young

Stirb,  prophetischer  Greis,  stirb!  denn  dein  Palmenzweig
Sprosste  lang  schon  empor;  dass  sie  dir  rinne,  steht
Schon  die  freudige  Thräne
In  dem  Auge  der  Himlischen.

Du  verweilst  noch?  und  hast  hoch  an  die  Wolken  hin
Schon  dein  Denkmal  gebaut!  Denn  die  geheiligten,
Ernsten,  festlichen  Nächte
Wacht  der  Freigeist  mit  dir,  und  fühlts,

Dass  dein  tiefer  Gesang  drohend  des  Weltgerichts
Prophezeyung  ihm  singt!  fühlts,  was  die  Weisheit  will,
Wenn  sie  von  der  Posaune
Spricht,  der  Todtenerweckerin!

Stirb!  du  hast  mich  gelehrt,  dass  mir  der  Name  Tod,
Wie  der  Jubel  ertönt,  den  ein  Gerechter  singt:
Aber  bleibe  mein  Lehrer,
Stirb,  und  werde  mein  Genius!


Íîâ³ òâîðè