Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Gottlieb Klopstock

Ïðî÷èòàíèé : 152


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An Giseke

Geh!  ich  reiße  mich  los,  obgleich  die  männliche  Tugend
   Nicht  die  Thräne  verbeut,
Geh!  ich  weine  nicht,  Freund.  Ich  müßte  mein  Leben  durchweinen,
   Weint’  ich  dir,  Giseke,  nach!
Denn  so  werden  sie  alle  dahin  gehn,  jeder  den  andern
   Traurend  verlassen,  und  fliehn.
Also  trennet  der  Tod  gewählte  Gatten!  der  Mann  kam
   Seufzend  im  Ozean  um,
Sie  am  Gestad,  wo  von  Todtengeripp,  und  Scheiter,  und  Meersand
   Stürme  das  Grab  ihr  erhöhn.
So  liegt  Miltons  Gebein  von  Homers  Gebeine  gesondert,
   Und  der  Zypresse  verweht
Ihre  Klag’  an  dem  Grabe  des  Einen,  und  kennt  nicht  hinüber
   Nach  des  Anderen  Gruft.
So  schrieb  unser  aller  Verhängniß  auf  eherne  Tafeln
   Der  im  Himmel,  und  schwieg.
Was  der  Hocherhabene  schrieb,  verehr’  ich  in  Staube,
   Weine  gen  Himmel  nicht  auf.
Geh,  mein  Theurer!  Es  letzen  vielleicht  sich  unsere  Freunde
   Auch  ohne  Thränen  mit  dir;
Wenn  nicht  Thränen  die  Seele  vergießt,  unweinbar  dem  Fremdling
   Sanftes  edles  Gefühls.
Eile  zu  Hagedorn  hin,  und  hast  du  genung  ihn  umarmet,
   Ist  die  erste  Begier,
Euch  zu  sehen,  gestillt,  sind  alle  Thränen  der  Freude
   Weggelächelt  entflohn,
Giseke,  sag’  ihm  alsdann,  nach  drey  genossenen  Tagen,
   Daß  ich  ihn  liebe,  wie  du!

Íîâ³ òâîðè