Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Gottlieb Klopstock

Ïðî÷èòàíèé : 170


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An Sie

Zeit,  Verkündigerin  der  besten  Freuden,
Nahe  selige  Zeit,  dich  in  der  Ferne
Auszuforschen,  vergoß  ich
Trübender  Thränen  zu  viel!

Und  doch  komst  du!  O  dich,  ja  Engel  senden,
Engel  senden  dich  mir,  die  Menschen  waren,
Gleich  mir  liebten,  nun  lieben
Wie  ein  Unsterblicher  liebt.

Auf  den  Flügeln  der  Ruh,  in  Morgenlüften,
Hell  vom  Thaue  des  Tags,  der  höher  lächelt,
Mit  dem  ewigen  Frühling,
Komst  du  den  Himmel  herab.

Denn  sie  fühlet  sich  ganz,  und  gießt  Entzückung
In  dem  Herzen  empor  die  volle  Seele,
Wenn  sie,  daß  sie  geliebt  wird,
Trunken  von  Liebe,  sichs  denkt!


Íîâ³ òâîðè