Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 149


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Schmetterling

Ein  Jugendbild.

Ein  Räuplein  saß  auf  kleinem  Blatt,
Es  saß  nicht  hoch,  doch  aß  es  satt
   Und  war  auch  wohl  geborgen;
Da  ward  das  kleine  Raupending
Zum  Schmetterling,
   An  einem  schönen  Morgen
Zum  bunten  Schmetterling.

Der  Schmetterling  blickt  um  sich  her,
Es  wogt  um  ihn  ein  goldnes  Meer
   Von  Farben  und  von  Düften;
Er  regt  entzückt  die  Flügelein:
Muß  bei  euch  sein,
   Ihr  Blumen  auf  den  Triften,
Muß  ewig  bei  euch  sein!

Er  schwingt  sich  auf,  ihn  trägt  die  Luft
So  leicht  empor,  er  schwelgt  in  Duft,
   O  Freude,  Freude,  Freude!
Da  saust  ein  scharfer  Wind  vorbei,
Reißt  ihm  entzwei
   Die  Flügel  alle  beide.
Der  Wind  reißt  sie  entzwei.

Er  taumelt,  ach!  so  matt,  so  matt,
Zurück  nun  auf  das  kleine  Blatt,
   Das  ihn  ernährt  als  Raupe.
O  weh,  o  weh,  du  armes  Ding!
Ein  Schmetterling,
   Der  nährt  sich  nicht  vom  Laube  –
Du  armer  Schmetterling!

Ihm  ist  das  Blatt  jetzt  eine  Gruft,
Ihn  letzt  nur  Blumensaft  und  Duft,
   Die  kann  er  nicht  erlangen,
Und  eh’  noch  kommt  das  Abendrot,
Sieht  man  ihn  tot
   An  seinem  Blättlein  hangen,
Ach  kalt,  erstarrt  und  tot!


Íîâ³ òâîðè