Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 12
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 134


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Mein Päan

Ich  möchte  auch  einmal  von  Freiheit  singen,
   Doch,  ist  der  Drang  auch  groß,  den  ich  verspüre,
   Wer  sagt  mir,  wie  viel  Odem  ihm  gebühre?
Mir  deucht,  zuvor  muß  ich  den  Flamberg  schwingen.

Der  Tag  erst,  wo  um  mich  die  Schwerter  klingen,
   Wo  ich,  so  wie  ich  jetzt  die  Saiten  rühre,
   Mit  eigner  Faust  mein  gutes  Eisen  führe,
Der  Tag  erst  wird  die  rechte  Antwort  bringen.

Auch  dann  noch  fecht’  ich  still  und  stumm,  gleich  allen,
   Die  schweigend  ihren  Haß  und  Grimm  getragen,
       Doch  endlich  wird  mein  Glut  die  Erde  färben.

Dann  soll  der  Freiheit  mein  Päan  erschallen,
   Denn  so  viel  Worte,  glaub’  ich,  darf  ich  wagen,
       Als  Odem  zwischen  Fallen  bleibt  und  Sterben.


Íîâ³ òâîðè