Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 12
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stefan George

Ïðî÷èòàíèé : 197


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Komm in den totgesagten park und schau

Komm  in  den  totgesagten  park  und  schau:
Der  schimmer  ferner  lächelnder  gestade.
Der  reinen  wolken  unverhofftes  blau
Erhellt  die  weiher  und  die  bunten  pfade.

Dort  nimm  das  tiefe  gelb,  das  weiche  grau
Von  birken  und  von  buchs,  der  wind  ist  lau.
Die  späten  rosen  welkten  noch  nicht  ganz.
Erlese  küsse  sie  und  flicht  den  kranz.

Vergiss  auch  diese  lezten  astern  nicht.
Den  purpur  um  die  ranken  wilder  reben
Und  auch  was  übrig  blieb  von  grünem  leben
Verwinde  leicht  im  herbstlichen  gesicht.


Íîâ³ òâîðè