Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stefan George

Ïðî÷èòàíèé : 125


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Lieder von Traum und Tod - 02 - Dünenhaus

An  Albert  und  Kitty  Verwey

Ist  ein  dach  noch  das  so  tiefen  friedens  
Freien  stolzes  neben  solcher  fülle  –
Düster-mütigen  starren  gast  
Lud  und  hielt  und  fern  oft  winkte?

Wo  ihr  gern  erforscht  wann  meine  seele
Euch  umarmt  •  wann  ihr  sie  ewig  fliehel
Sinnend  wenn  die  schatten  weich
Abends  über  Holland  sinken..

Milde  reden  schmeicheln  in  den  binsen
Zu  der  wellen  schlag  •  doch  starke  stimmen
Lauern  immer  •  wenn  ihr  ton
Rauscht  im  frischen  meereswinde

Schont  Er  keine  trauer  •  schiffe  pfeifen
Städte  sind  voll  lust  und  kampf:  »so  irrte
Sonnensohn  an  wolken  hin
Starb  im  rasen  nach  dem  glücke«


Íîâ³ òâîðè