Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 10
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stefan George

Ïðî÷èòàíèé : 175


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Lieder von Traum und Tod - 03 - Ein Knabe der mir von Herbst und Abend sang II

Ihr  kündigtet  dem  Gott  von  einst  die  liebe  –  
Nun  zeigt  er  sich  mit  rachevoller  braue:  
Ihr  nanntet  joch  mein  kostbares  gesetz  
Ihr  lasst  mein  haus  zu  beugungen  zu  stolz.

Neigt  ihr  euch  jezt  nicht  schmählicherem  dienste?  
Ermattet  er  nicht  die  gewundnen  arme  
Mehr  als  die  klanges-kette  die  ihr  bracht?  
Ruft  ihr  nach  gnade  nicht  und  wacht  und  weint?

Ja  wie  wir  einst  voll  demut  und  verlangen
Uns  zu  des  Heilands  blutigen  füssen  bückten
So  knien  wir  huldigend  dem  neuen  Gott
Und  zittern  und  verzückung  wie  zuvor

Erhöhen  uns  doch  andere  mitgefühle  
Verzehrender  und  weniger  verzichtend  
Wenn  schweres  licht  des  beter-abends  sinkt  
In  gold  und  purpurscheiben  unsres  doms.


Íîâ³ òâîðè