Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Trakl

Ïðî÷èòàíèé : 146


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Herbst des Einsamen

Der  dunkle  Herbst  kehrt  ein  voll  Frucht  und  Fülle,
Vergilbter  Glanz  von  schönen  Sommertagen.
Ein  reines  Blau  tritt  aus  verfallener  Hülle;
Der  Flug  der  Vögel  tönt  von  alten  Sagen.
Gekeltert  ist  der  Wein,  die  milde  Stille
Erfüllt  von  leiser  Antwort  dunkler  Fragen.

Und  hier  und  dort  ein  Kreuz  auf  ödem  Hügel;
Im  roten  Wald  verliert  sich  eine  Herde.
Die  Wolke  wandert  übern  Weiherspiegel;
Es  ruht  des  Landmanns  ruhige  Geberde.
Sehr  leise  rührt  des  Abends  blauer  Flügel
Ein  Dach  von  dürrem  Stroh,  die  schwarze  Erde.

Bald  nisten  Sterne  in  des  Müden  Brauen;
In  kühle  Stuben  kehrt  ein  still  Bescheiden
Und  Engel  treten  leise  aus  den  blauen
Augen  der  Liebenden,  die  sanfter  leiden.
Es  rauscht  das  Rohr;  anfällt  ein  knöchern  Grauen,
Wenn  schwarz  der  Tau  tropft  von  den  kahlen  Weiden.


Íîâ³ òâîðè