Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Johannes R. Becher

Ïðî÷èòàíèé : 127


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Über das Sonett

Ich  hielt  gar  lange  das  Sonettgeflecht
für  eine  Form,  veraltet  und  verschlissen,
die  alten  Formen  habe  ich  zerrissen
und  dichtete  mir  neue,  schlecht  und  recht.

Die  neuen  Formen,  waren  sie  denn  echt?
Und  prägten  sie  der  neuen  Zeit  Gewissen?
Die  Form  zu  ändern  all  zu  sehr  beflissen,
ward  ich  dem  neuen  Wesen  nicht  gerecht.

Wenn  ihr  die  alten  Formen  so  zerbrecht
und  wenn  ihr  meint,  ein  neues  Formgepräge
nur  täte  not,  die  alte  Form  sei  träge

und  durch  Gebrauch  und  Missbrauch  abgeschwächt:
Bedenkt,  die  neuen  Formen,  die  beginnen,
entstehen,  uns  kaum  sichtbar  und  von  innen.



Íîâ³ òâîðè