Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Celan

Ïðî÷èòàíèé : 177


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

SPRACHGITTER

Augenrund  zwischen  den  Stäben.
Flimmertier  Lid
rudert  nach  oben,
gibt  einen  Blick  frei.
Iris,  Schwimmerin,  traumlos  und  trüb:
der  Himmel,  herzgrau,  muß  nah  sein.
Schräg,  in  der  eisernen  Tülle,
der  blakende  Span.
Am  Lichtsinn
errätst  du  die  Seele.
(Wär  ich  wie  du.  Wärst  du  wie  ich.
Standen  wir  nicht
unter  einem  Passat?
Wir  sind  Fremde.)
Die  Fliesen.  Darauf,
dicht  beieinander,  die  beiden
herzgrauen  Lachen:
zwei
Mundvoll  Schweigen.


Íîâ³ òâîðè