Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Adam Asnyk

Ïðî÷èòàíèé : 129


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Letni wieczór


Już  zaszedł  nad  doliną
Złocisty  słońca  krąg
Ciche  odgłosy  płyną
Z  zielonych  pól  i  łąk.

Dalekie  ludzi  głosy,
Daleki  słychać  śpiew
I  cichy  szelest  rosy
Po  drżących  liściach  drzew.

Promieńmi  gra  różana
Topnieje  w  sinej  mgle,
A  świeży  zapach  siana
Skoszona  łąka  śle.

Wraz  z  wonią  polnych  kwiatów,
Z  gasnącym  blaskiem  zórz
Cicha  poezja  światów
W  głąb  ludzkich  spływa  dusz.

W  półcieniu  pierś  olbrzymią
Podnoszą  widma  gór,
Nocnymi  mgłami  dymią,
Wdziewają  płaszcze  chmur.

I  wiążą  swoje  skrzydła,
Podarty  kryjąc  stok
Jak  senne  malowidła
Powoli  toną  w  mrok.

Wieczoru  blask  niepewny
Oświetla  obraz  ten
Ludzie  w  zadumie  rzewnej
Gonią  piękności  sen.



Íîâ³ òâîðè