Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 16
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 113


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ein Knabe stand ich

Ein  Knabe  stand  ich  so  im  Frühlingsglänzen
und  meinte  aufzuschweben  in  das  All,
unendlich  Sehnen  über  alle  Grenzen
durchwehte  mich  in  ahnungsvollem  Schwall  !
Und  Wanderzeiten  kamen,  rauschumfangen  !
Da  leuchtete  manchmal  die  ganze  Welt,
und  Rosen  glühten,  und  die  Glocken  klangen
von  fremdem  Lichte  jubelnd  und  erhellt:
Wie  waren  da  lebendig  alle  Dinge
dem  liebenden  Erfassen  nah  gerückt,
wie  fühlt’  ich  mich  beseelt  und  tief  entzückt,
ein  lebend  Glied  im  großen  Lebensringe  !
Da  ahnte  ich,  durch  mein  Herz  auch  geleitet,
den  Liebesstrom,  der  alle  Herzen  nährt,
und  ein  Genügen  hielt  mein  Ich  geweitet,
das  heute  kaum  mir  noch  den  Traum  verklärt


Íîâ³ òâîðè