Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Max Dauthendey

Ïðî÷èòàíèé : 96


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der letzte Rest

Eine  leere  Fahnenstange
Sieht  zum  Regengrau  hinauf,
Dran  zog  ich  als  Trauerwimpel
Gern  mein  nasses  Sacktuch  auf.

Wie  'ne  Henne  gackst  die  Seele,
Laut  ausstoßend  Schrei  um  Schrei,
Und  sie  legt  mir  unter  Schmerzen
Täglich  nur  ein  hohles  Ei.

Welke  Rosen  in  dem  Glase
Runzelig  wie  alte  Parzen,
Ausgesogen  wie  an  alten
Mutterbrüsten  welke  Warzen.

Dieses  sind  in  meinem  Zimmer
Von  der  Sommerseligkeit
Noch  der  letzte  Rest  und  Schimmer  —
Alles  andere  fraß  die  Zeit.


Íîâ³ òâîðè