Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Reinmar der Alte

Ïðî÷èòàíèé : 155


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Swaz ich nû niuwer maere sage

Swaz  ich  nû  niuwer  mære  sage,
des  endarf  mich  nieman  frâgen:  ich  enbin  niht  frô.
Die  friunt  verdriuzet  mîner  klage.
Des  man  ze  vil  gehœret,  dem  ist  allem  sô.
Nû  hân  ich  beidiu  schaden  unde  spot.
Waz  mir  doch  leides  unverdienet,  daz  bedenke  got,
und  âne  schult  geschiht!
Ich  engelige  herzeliebe  bî,
sône  hât  an  mîner  freude  nieman  niht.
Die  hôchgemuoten  zîhent  mich,
ich  minne  niht  sô  sêre,  als  ich  gebâre,  ein  wîp.
Si  liegent  und  unêrent  sich:
si  was  mir  ie  gelîcher  mâze  sô  der  lîp.
Nie  getrôste  sî  dar  under  mir  den  muot.
Der  ungenâden  muoz  ich,  unde  des  si  mir  noch  tuot,
erbeiten,  als  ich  mac.
Mir  ist  eteswenne  wol  gewesen:
gewinne  aber  ich  nu  niemer  guoten  tac?
Sô  wol  dir,  wîp,  wie  reine  ein  nam!
Wie  sanfte  er  doch  z  erkennen  und  ze  nennen  ist!
Ez  wart  nie  niht  sô  lobesam,
swâ  dûz  an  rehte  güete  kêrest,  sô  dû  bist.
Dîn  lop  mit  rede  nieman  volenden  kan.
Swes  dû  mit  triuwen  pfligest  wol,  der  ist  ein  sælic  man
und  mac  vil  gerne  leben.
Dû  gîst  al  der  welte  hôhen  muot:
maht  ouch  mir  ein  wênic  freude  geben!

Íîâ³ òâîðè