Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Tannhauser

Ïðî÷èòàíèé : 181


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der winter ist zergangen

Der  winter  ist  zergangen,  
daz  prüeve  ich  ûf  der  heide;  
aldar  kam  ich  gegangen,  
guot  wart  mîn  ougenweide  

Von  den  bluomen  wolgetân.  
wer  sach  ie  sô  schoenen  plân?  
der  brach  ich  zeinem  kranze,  
den  truoc  ich  mit  tschoie  zuo  den  frouwen  an  dem  tanze.  
well  ieman  werden  hôchgemuot,  der  hebe  sich  ûf  die  schanze!  

Ein  fôres  stuont  dâ  nâhen,  
aldar  begunde  ich  gâhen.  
dâ  hôrte  ich  mich  enpfâhen  
die  vogel  alsô  suoze.  
sô  wol  dem  selben  gruoze!  

Ich  hôrt  dâ  wol  tschantieren,  
die  nachtegal  toubieren.  
aldâ  muost  ich  parlieren  
ze  rehte,  wie  mir  wære:  
ich  was  ân  alle  swære.  

Ein  riviere  ich  dâ  gesach:  
durch  den  fôres  gienc  ein  bach  
ze  tal  übr  ein  plâniure.  
ich  sleich  ir  nâch,  unz  ich  si  vant,  die  schoenen  crêâtiure:  
bî  dem  fontâne  saz  diu  klâre,  süeze  von  faitiure.  

Ir  ougen  lieht  und  wolgestalt,  
si  was  an  sprüchen  niht  ze  balt,  
man  mehte  si  wol  lîden;  
ir  munt  ist  rôt,  ir  kele  ist  blanc,  
ir  hâr  reitval,  ze  mâze  lanc,  
gevar  alsam  die  sîden.  
solde  ich  vor  ir  ligen  tôt,  in  mehte  ir  niht  vermîden.  

Blanc  alsam  ein  hermelîn  
wâren  ir  diu  ermelîn.  
ir  persône  diu  was  smal,  
wol  geschaffen  überal:  

Ein  lützel  grande  was  si  dâ,  
wol  geschaffen  anderswâ.  
an  ir  ist  niht  vergezzen:  
lindiu  diehel,  slehtiu  bein,  ir  füeze  wol  gemezzen;  
schoener  forme  ich  nie  gesach,  diu  mîn  cor  hât  besezzen;  
an  ir  ist  elliu  volle.  

Sâ  neic  ich  der  schoenen  dô.  
ich  wart  an  mînem  lîbe  frô  
dâ  von  ir  salûieren.  
si  bat  mich  ir  tschantieren  
von  der  linden  esten  
und  von  des  meien  glesten.  

Dâ  diu  tavelrunde  was,  
dâ  wir  dô  schône  wâren,  
daz  was  loup,  dar  under  gras,  
si  kunde  wol  gebâren.  

Dâ  was  niht  massenîe  mê  
wan  wir  zwei  dort  in  einem  klê.  
si  leiste,  daz  si  solde,  
und  tet,  daz  ich  dâ  wolde.  

Ich  tet  ir  vil  sanfte  wê,  
ich  wünsche,  daz  ez  noch  ergê.  
ir  zimet  wol  daz  lachen.  
dô  begunden  wir  dô  beide  ein  gemellîchez  machen;  
daz  geschach  von  liebe  und  ouch  von  wunderlîchen  sachen.  

Von  amûre  seit  ich  ir,  
daz  vergalt  si  dulze  mir.  
si  jach,  si  lite  ez  gerne,  
daz  ich  ir  tæte,  als  man  den  frouwen  tuot  dort  in  Palerne.  

Daz  dâ  geschach,  dâ  denke  ich  an:  
si  wart  mîn  trût  und  ich  ir  man.  
wol  mich  der  âventiure!  
erst  iemer  sælic,  der  si  siht,  
sît  daz  man  ir  des  besten  giht;  
si  ist  alsô  gehiure.  
elliu  granze  dâ  geschach  von  uns  ûf  der  plâniure.  

Wâ  sint  nu  diu  jungen  kint,  
daz  si  bî  uns  niht  ensint?  

Sô  sælic  sî  mir  Künigunt!  
solt  ich  si  küssen  tûsentstunt  
an  ir  vil  rôsevarwen  munt,  
sô  wære  ich  iemer  mê  gesunt,  
diu  mir  daz  herze  hât  verwunt  
vaste  unz  ûf  der  minne  grunt.  

Der  ist  enzwei,  
heíâ  nu  heí!  
Des  videlæres  seite  
der  ist  enzwei.  

Íîâ³ òâîðè