Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 204


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Kranke

Der  Kranke  in  seinem  Bette,
   Wie  schlief  er  so  schwer  und  so  bang,
Als  hin  zu  der  schwülen  Stätte
   Der  erste  Lenzhauch  drang.

Ein  Fenster  war  aufgegangen,
   Durch  das  er  hinein  sich  stahl,
Nun  kühlt  er  die  heißen  Wangen,
   Die  glühende  Stirn  zumal.

Und  all  dies  linde  Kosen,
   Das  Blüten  gelockt  aus  dem  Baum,
Es  gibt  dem  Hoffnungslosen
   Genesung  in  süßem  Traum.

Doch  ach,  der  holde  Gedanke
   Erschüttert  zu  sehr  sein  Herz,
Vor  Freude  erwacht  der  Kranke
   Und  fühlt  den  alten  Schmerz.


Íîâ³ òâîðè