Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 150


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Frühjahr

Die  ganze  Nacht  durch  kamen  Wanderungen
Wie  auf  der  Flucht,  in  sohlenloses  Schreiten
Vermummt.  Am  Morgen  bargen  es  die  Weiten:
Nur  Sturm  schwimmt  durch  die  dunkelen  Waldungen.

Als  wäre  allem  Licht  ein  Tor  gesprungen,
Will  es  sich  in  die  Aderbäume  breiten,
Darin  die  Pulse  spülen,  Säfte  gleiten
Wie  Frühjahrströme  durch  die  Niederungen.

Mein  gutes  Glück,  märzlich  dahergetänzelt.
Mädchen,  gut,  daß  du  Weib  bist!  Diese  Stunde
Verlangt  das.  Küsse  mich!  O  unsere  Munde

Haben  noch  niemals  um  ihr  Glück  scharwenzelt.
Du  —  du  —  dein  Haar  riecht  wie  der  frühe  Wind
Nach  weißer  Sonne  —  Sonne  —  Sonne  —  Wind.


Íîâ³ òâîðè