Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stanisław Grochowiak

Ïðî÷èòàíèé : 110


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Do pani


Lubię  z  blachy  twego  kubka
Pić  herbatę  gorzką,  pani  –  
Lubię  głaskać  twego  szczura,
Gdy  się  do  mych  nóg  przyczołga  –

Albo  gadam  z  pogrzebaczem,
Albo  łajam  karbidówkę:
Ordynarna  to  jest  dama,
Nie  zdobiąca  twego  dworu.

A  wszak  piękne  masz  niechlujstwo
Z  astronomią  złych  pająków,
Z  ciemną  kaźnią  twej  piwnicy,
Kędy  boczki  mrą  na  hakach.

O  feudalna  moja  pani,
Chwalę  sobie  twe  domostwo
Wieczny  lennik  na  twych  włosach,
Trwały  wasal  twego  żebra...


Íîâ³ òâîðè