Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ernst Stadler

Ïðî÷èòàíèé : 144


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Botschaft

Du  sollst  wieder  fühlen,  daß  alle  stark  und  jungen  Kräfte  dich  umschweifen,

Daß  nichts  stille  steht,  daß  Gold  des  Himmels  um  dich  kreist  und  Sterne  dich  umwehn,

Daß  Sonne  und  Abend  niederfällt  und  Winde  über  blaue  Meeressteppen  gehn,

Du  sollst  durch  Sturz  und  Bruch  der  Wolken  wilder  in  die  hellgestürmten  Himmel  greifen.

Meintest  du,  die  sanften  Hafenlichter  könnten  deine  Segel  halten,

Die  sich  blähen  wie  junge  Brüste,  ungebärdig  drängend  unter  dünner  LinnenHut?

Horch,  im  Dunkel,  geisterhafte  Liebesstimme,  strömt  und  lallt  dein  Blut  –

Und  du  wolltest  deine  Hände  müde  zur  Ergebung  falten?

Fühle:  Licht  und  Regen  deines  Traumes  sind  zergangen,

Welt  ist  aufgerissen,  Abgrund  zieht  und  Himmelsbläue  loht,

Sturm  ist  los  und  weht  dein  Herz  in  schmelzendes  Umfangen,

Bis  es  grenzenlos  zusammensinkt  im  Schrei  von  Lust  und  Glück  und  Tod.


Íîâ³ òâîðè