Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ernst Stadler

Ïðî÷èòàíèé : 115


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Aufbruch Die Flucht - Trübe Stunde

Im  sinkenden  Abend,  wenn  die  Fischer  in  den  Meerhäfen  ihre  Kähne  rüsten,  
In  der  austreibenden  Flut,  die  braunen  Masten  zitternd  vor  dem  Wind  –  
Seele,  wirfst  du  zitternd  dich  ins  Segel,  gierig  nach  entlegnen  Küsten,  
Dahin  die  Wunder  deiner  Nächte  dir  entglitten  sind?  

Oder  bist  du  so  wehrlos  deiner  Sterne  Zwang  verfallen,  
Daß  dich  ein  irrer  Wille  nur  ins  Ferne,  Uferlose  drängt  –  
Auf  wilden  Wassern  schweifend,  wenn  die  Stürme  sich  in  deines  Schiffes  Rippen  krallen,  
Und  Nacht  und  Wolke  endlos  graues  Meer  und  grauen  Himmel  mengt?  

Und  wütest  du  im  Dunkel  gegen  dein  Geliebtes  und  erwachst  mit  strömend  tiefen  Wunden,  
Das  Auge  matt,  dein  Blut  verbrannt  und  deiner  Sehnsucht  Schwingen  leer,  
Und  siehst,  mit  stierem  Blick,  und  unbewegt  an  deines  Schicksals  Mast  gebunden  
Den  Morgen  glanzlos  schauern  überm  Meer?  


Íîâ³ òâîðè