Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Walther von der Vogelweide

Ïðî÷èòàíèé : 193


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Reichston

Ich  saz  ûf  eime  steine
und  dahte  bein  mit  beine,
dar  ûf  satzte  ich  den  ellenbogen;
ich  hete  in  mîne  hant  gesmogen
mîn  kinne  und  ein  mîn  wange.
Dô  dâhte  ich  mir  vil  ange,
wie  man  zer  werlte  solte  leben:
Deheinen  rât  kond  ich  gegeben,
wie  man  driu  dinc  erwurbe,
der  keinez  niht  verdurbe.
Diu  zwei  sind  êre  und  varnde  guot,
daz  dicke  ein  ander  schaden  tuot;
das  dritte  ist  gotes  hulde,
der  zweier  übergulde.
Die  wolte  ich  gerne  in  einen  schrîn.
Jâ  leider,  des  enmac  niht  sîn,
daz  daz  guot  und  werltlîch  êre
und  gotes  hulde  mêre
zesamen  in  ein  herze  komen.
Stîge  unde  wege  sint  in  benomen:
untriuwe  ist  in  der  sâze,
gewalt  vert  ûf  der  strâze,
fride  unde  reht  sint  sêre  wunt.
Diu  driu  enhabent  geleites  niht,  diu  zwei  enwerden  ê  gesunt.
Ich  hôrte  diu  wazzer  diezen
und  sach  die  vische  fliezen;
ich  sach,  swaz  in  der  werlte  was,
walt,  velt,  loup,  rôr  unde  gras.
Swaz  fliuzet  oder  fliuget
oder  bein  zer  erde  biuget,
daz  sach  ich,  unde  sage  iu  daz:
deheinez  lebet  âne  haz.
Daz  wilt  und  daz  gewürme,
die  strîtent  starke  stürme,
alsô  tuont  die  vogele  under  in,
wan  daz  si  habent  einen  sin:
si  wæren  anders  ze  nihte,
si  schüefen  starc  gerihte.
Si  kiesent  künege  unde  reht,
si  setzent  herren  unde  kneht.
Sô  wê  dir,  tiuschiu  zunge,
wie  stât  dîn  ordenunge,
daz  nû  diu  mugge  ir  künec  hât,
und  daz  dîn  êre  alsô  zergât!
Bekêrâ  dich,  bekêre!
Die  zirkel  sint  ze  hêre,
die  armen  künege  dringent  dich.
Philippe,  setze  den  weisen  ûf,  und  heiz  si  treten  hinder  sich.

Ich  sach  mit  mînen  ougen
man  und  wîbe  tougen,
dâ  ich  gehôrte  und  gesach,
swaz  iemen  tet,  swaz  ieman  sprach.
Ze  Rôme  hôrte  ich  liegen
und  zwêne  künege  triegen.
Dâ  von  huop  sich  der  meiste  strît,
der  ê  wart  oder  iemer  sît,
dô  sich  begunden  zweien
pfaffen  unde  leien.
Dâ  was  ein  nôt  vor  aller  nôt:
lîp  unde  sêle  lac  dâ  tôt.
Die  pfaffen  striten  sêre,
doch  wart  der  leien  mêre.
Diu  swert,  diu  leiten  si  dernider;
si  griffen  zuo  der  stôle  wider:
si  bienen,  die  si  wolten,
und  niht  den  si  solten.
Dô  stôrte  man  diu  goteshûs.
Dô  hôrte  ich  verre  in  einer  klûs
vil  michel  ungebære:
dâ  weinte  ein  klôsenære,
er  klagete  gote  sîniu  leit:
„Ôwê,  der  bâbest  ist  ze  junc:  hilf,  herre,  dîner  kristenheit.“


Íîâ³ òâîðè