Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Johann Michael Moschenrosch

Ïðî÷èòàíèé : 136


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An seinen Sohn

So  wein  und  seufze  nun,  daß  es  muß  Gott  erbarmen,
Du  unseliges  Kind  und  ich  betrübter  Mann!
Ich  an  meines  Weibes  Seit,  du  in  deiner  Mutter  Armen.
Doch  weil  der  weise  Gott  Zeit,  Ort  und  Weis  gesetzet,
Der  es  in  seinem  Rat  so  und  so  haben  will,
So  müssen  ich  und  du  geduldig  halten  still,
Bis,  wann  es  ihm  gefällt,  sich  Leib  und  Seele  letzet.
Alsdann  wirst  du  und  ich  das  Liebste  wieder  schauen,
Du,  Kind,  die  Mutter  dein,  ich,  Mann,  das  Weibe  mein;
Gott  selbst,  das  höchste  Gut,  wird  unser  Wohnung  sein
Und  aus  Unsterblichkeit  Leib,  Leben,  Liebe  bauen.


Íîâ³ òâîðè