Були усі як ти, і як не ти.
Одна ти розуміла винятково,
Що тяжко повторитись слово в слово,
І що не можна тінь свою змогти.
Я часто чув твій голос з темноти,
Я зустрічав твій погляд випадково.
І в кожній, не в тобі, обов’язково
Хотів незнаний спокій я знайти.
Мені б у повні випитать секрети.
І знати, що мій сон не існував,
Не вірити, що прагнеш не мене ти,
Коли горну лист палий без упину.
Тебе, що сам собі пророкував,
Уже, напевно, так і не зустріну.
Рыгор Барадулін
Палыновыя санеты: Санет 15
I ўсе былі табой і не табой.
Адна ты разумела адмыслова,
Што цяжка паўтарыцца слова ў слова
I нельга цень свой засланіць сабой.
Я чуў твой голас цёмнаю парой,
Я сустракаў твой позірк выпадкова.
I ў кожнай не табе абавязкова
Шукаў не абяцаны мне спакой.
Мне б толькі ў поўні выпытаць сакрэты.
Мне б ведаць, што мой сон не існаваў,
Не верыць, што чакаеш не мяне ты,
Пакуль марудна ліставей гартаю.
Цябе, што сам сабе наканаваў,
Ужо, напэўна, так і не спаткаю.
