Один лиш жест, одне лиш слово –
і я лечу: бо згадок кінь
несе мене в дитинство знову.
А там на щось я хмурю брови,
а сонечко, жучок чудовий, –
долоня повна шкряботінь.
Табун кульбабових курчаток
на сонці навкруги жовтів –
чомусь так називав їх тато,
коли на луг ми бігли з хати
барвистих променів шукати –
сумних думок тих косарів.
А вітер по обличчю шарить
й коточком лащиться в ногах.
І гонить радісно не хмари,
ці сірі і страшні почвари, –
рожевих мрій жене примари
і карамельний квітів пах.
Кругом трава – як пліт високий,
ромашки тичуться у ніс.
А зверху небо тішить око
хмаринок-коників наскоком
на тридалеке те широке
над верховинами беріз.
О, коні!
Мій, сідлом не вбраний,
Зронив мене біля ріки.
До річки, долею незнаний
я підійшов дитям рум’яним,
у дзеркало води заглянув –
а там...
роки –
мої роки.
Таццяна Дзям’янава
Маленства
Адзіны жэст, адное слоўка –
і я лячу: ўспамінаў конь
нясе мяне ў маленства зноўку.
Там я на штосьці хмуру броўкі,
а мне вясёлая багоўка
казыча ножкамі далонь.
Вакол жаўцеюць кураняты
сагрэтых сонцам дзьмухаўцоў –
так іх назваў чамусьці тата,
калі на луг мы збеглі з хаты
на пошук промняў паласатых –
настрою сумнага касцоў.
А ветрык буськае нам твары
і коткай лашчыцца ў нагах.
І гоніць радасна не хмары –
страшныя шэрыя пачвары,
а матылькоў ружовай мары
і карамельны кветак пах.
Наўкол трава – як плот высокі,
рамонкі тыркаюцца ў нос.
А зверху неба цешыць вока
імчаннем конікаў-аблокаў
у трыдалёкае далёка
над верхавінамі бяроз.
О, коні!
Мой, незацугляны,
ўзбрыкнуў і скінуў ля вады.
Да рэчкі, лёсам разаранай,
я падышоў дзіцём румяным,
адлюстраваўся нечакана –
а там…
гады –
мае гады.
