Ми всі з одної вийшли ниви,
І нас один сіяч жбурляв,
І кожний з нас той день щасливий
В душі своїй благословляв.
А вітер був. І хто був тяжчий, –
Залишивсь там, куди упав,
А хто, як я, хто був пропащий, –
В далекий світ помандрував.
Бо інший є сіяч над нами,
Що судить нам роки і дні, –
Зігрітий рідними ланами
Пустив ти корені міцні.
Ти, брате, зміг на світ пробитись
Поміж суріпиці й осок!
Тобою можемо гордитись, –
Прекрасний, славний Колосок.
Цвіти ж, рости, буяй на диво
Там, де волошок пелюстки.
Я хочу бачити на нивах
З твоїх зерняток колоски.
Алесь Гарун
Я. Коласу
Усе з аднэй мы выйшлі нівы,
I сейбіт нас адзін кідаў,
I кожан з нас той дзень шчасьлівы
Ў сваёй душы благаслаўляў.
А вецер быў. I хто цяжэйшы,
Астаўся там, куды упаў,
А хто, як я, хто быў лягчэйшы,
Ў далёкі сьвет павандраваў.
Бо сейбіт ёсьць другі на небе,
Што судзіць нам гады і дні, —
I ты узрос на роднай глебе,
Пусьціў глыбока карані.
Здалеў, браток, на сьвет прабіцца
Спраміж сьвірэпкі і асок!
I можам мы табой гардзіцца,
Прыгожы, слаўны Каласок.
Цьвіці ж, расьці, буйней надзіва
Ў сям’і прыгожых васількоў.
З тваіх зярнят хачу, праўдзіва,
Убачыць поле каласкоў.
ID:
796973
Рубрика: Поезія, Поетичні переклади
дата надходження: 24.06.2018 23:37:02
© дата внесення змiн: 25.07.2018 17:01:05
автор: Валерій Яковчук
Вкажіть причину вашої скарги
|
