Був темний ліс. Був щебет солов’їний.
Був зябликів дзвінкий співучий клик.
Сердець був стук. Момент був той єдиний,
Що розум ним пройматися не звик.
Згадай його ти в радісну хвилину,
Коли замре у грудях щастя крик,
Той неповторний ранок, час невпинний,
Без дум, розрад, коли весь острах зник.
Згадай і рук тепло, і поринання
В бездонні очі, темні, наче ніч,
Одне, як подих вітерцю, дихання, –
В скупому щасті ми були одні.
А над усім життя тріумфування,
Де яви блиск яскравіший від снів...
Алecь Звoнaк
Дзіва: Санет 1
Быў цёмны лес. Быў пошчак салаўіны.
Быў берасцянак звонкі пераклік.
Быў серцаў стук. Быў момант той адзіны,
Што не бярэ свядомасть на улік.
Згадай яго ты ў светлую хвіліну,
Калі замрэ ў грудзях ад шчасця крык,
Той непаўторны ранак, лёт хвіліны,
Без дум, разваг, без пошлых закавык.
Згадай і рук цяпло, і скрыжаванне
Бяздонных зрэнак, цёмных, нібы ноч,
Адно, як шолах ветрыка, дыханне,
Скупое шчасце на дваіх адно.
А над усім жыцця трыумфаванне,
Дзе явы бляск ярчэй чароўных сноў...
