В дорозі (переклад з грузинської; оригінал – Ладо Асатіані)
Радості прошу… Чом полонила
Погляд твій рахманна та печаль?
Зачекай іще благаю, мила,
І побачиш гір величну даль.
Ще зажди. У молитовний шепіт
Зграї смоляного вороння
Розлетяться, мов ті хмари в небі,
І священна з’явиться земля.
Бачиш, летимо, немов на крилах –
Потягом розсічена імла.
Зачекай іще благаю, мила,
І почуєш співи солов’я.
І Метехі знову на осонні
Серед скель здійметься кам’яних.
Де Тамар молилася босоніж
Образам спасителів святих.
Радості прошу… Чом полонила
Погляд твій рахманна та печаль?
Зачекай іще благаю, мила,
І побачиш гір величну даль.
გზაში
სიხარულს გთხოვ, ― მწუხარებას მთავაზობ.
ნუთუ ასე დაგატყვევეს ფიქრებმა?
ცოტა კიდევ მოითმინე, ლამაზო,
და ნანატრი მთა-გორებიც იქნება!
ცოტა კიდევ, სალოცავო ხატებავ,
და ლაშქარი სვავების და ყორნების,
ვით ღრუბელი, ისე გაიფანტება
და თბილისის მიწას ვეამბორებით.
ხომ უყურებ, როგორც ხვადი ავაზა,
ორთქმავალი ისე უტევს უკუნეთს,
ცოტა კიდევ მოითმინე, ლამაზო,
და ვიხილავთ ირმებსა და ბულბულებს.
ცოტა კიდევ ― და იელვებს კრწანისი
და მეტეხის ეკლესიის თავანი,
სადაც წმინდა მაცხოვარის ხატის წინ
ფეხშიშველა ლოცულობდა თამარი.
სიხარულს გთხოვ, ― მწუხარებას მთავაზობ,
ნუთუ ასე დაგატყვევეს ფიქრებმა?
ცოტა კიდევ მოითმინე, ლამაზო,
და ნანატრი მთა-გორებიც იქნება!
ლადო ასათიანი 1940
гарно
