У моїй країні війна.
Кров на душах,
кров на снігах.
І боляче навіть у снах.
Через те і снів більш нема.
У моїй країні війна.
З ночі й
до ранку вона.
І ніяк не зійде зима,
і ніяк не почнеться весна,
бо в моїй країні війна.
Зим таких не згадає ніхто.
Не було ще з залізом зими.
Щоб сніжинки колючі, як скло.
Щоб як тюрми стояли доми.
І на голий ліс грім упав.
Біда йде, брате, біда йде.
Той хто щастя свого не знав,
той чуже собі краде.
Посеред країни стіна,
за стіною з тобою ми,
пілігрими тої війни, –
все чекаєм кінця зими.
Валерыя Кустава
У маёй краіне вайна
У маёй краіне вайна.
Кроў на душах,
кроў на сьнягах.
І балюча нават у снах.
Ад таго і сноў больш няма.
У маёй краіне вайна.
З ночы і
ажно давідна.
І ніяк ня сыйдзе зіма,
і ніяк не пачнецца вясна,
бо ў маёй краіне вайна.
Гэткіх зімаў ня помніць ніхто.
Не было шчэ жалезнай зімы.
Каб сьняжынкі лавілі ў сіло.
Каб, як турмы, стаялі дамы.
І на голы лес гром упаў.
Быць бядзе, браце, быць бядзе.
Той хто шчасьця свайго ня знаў,
той чужое сабе ўкрадзе.
Пасярод краіны сьцяна,
за сьцяною з табою мы –
пілігрымы тае вайны –
прычакаем канец зімы.
