Були серпи веселі у жнива.
Як Шлях Чумацький половіла нива.
Старих туманів невиразне сниво
На ранок оберталось у слова.
Хотіла буть зеленою трава.
І полинова вже сивіла грива.
І перепілку слухала ревниво
Дошкульна жниця, наче кропива.
Нагостювавшись на землі до змори,
Далеке від земних тривог і страт,
Дивилось небо на гладкі комори.
Сніп, жнивним співом зв’язаний, робився
Все більш товстим й вусатим, наче сват,
І ласкою та шаною гордився.
Рыгор Барадулін
Палыновыя санеты: Санет 18
Былі сярпы вясёлыя ў жніва.
Як Млечны Шлях, іржысцілася ніва.
І туманоў старых начное сніва
Разгадвалася раніцай знава.
Хацела быць зялёнаю трава.
А быльнягова ўжо сівела грыва.
І перапёлку слухала раўніва
Жняя жыгучая, што крапіва.
Усмак нагасцяваўшыся ў прылецці,
Далёкае ад страт зямных і звад,
Глядзела неба, як жыруюць клеці.
Сноп, жніўнай песняю падперазаны,
І пузацеў, і вусацеў, як сват,
Ад рупатлівай ласкі і пашаны.
