І зрозумієш на чужих вітрах,
Що тільки вдома ти і був єдиний.
Тепер, як звук забутої латини,
Наводиш сам на себе тільки страх.
Живеш уже ні вдома, ні в гостях,
Пригадуючи юності стежини,
Звідкіль приходять лиш сумні новини.
Ростуть могили в радісних місцях.
Про все, що у житті відбутись мало,
Колись писала доля на піску.
Давно гроза написане забрала.
Лише туди зробився шлях журливий,
Де, лігши на спочин у персть м’яку,
Тебе чекають предки терпеливі.
Рыгор Барадулін
Палыновыя санеты: Санет 14
І зразумееш на чужых вятрах,
Што толькі дома ты і быў адзіны.
Цяпер, як гук забытае лаціны,
Наводзіш на сябе самога страх.
Жывеш ужо ні дома, ні ў гасцях,
Узгадваючы родныя мясціны,
Адкуль прыходзяць чорныя вясціны.
Там засяляюць могілкі прасцяг.
Пра ўсё, што мелася ў жыцці адбыцца,
Лёс напісаў калісьці на пяску.
Даўно пісьмёны змыла навальніца.
Адзін туды зрабіўся шлях кароткі,
Дзе, на спачын прылёгшы неўзнаку,
Цябе цярплівыя чакаюць продкі.
