Сорочини – мовчки сорок днів
Над садибами душа блукала,
І гукала рідних, і шукала,
Чи врожай труда її доспів.
Кані голос лиху вслід летів,
Що над зношеним гніздом конала.
То на небі все так досконале,
На землі ж лиш скону шлях яснів.
Сорок пташок з вирію весною
Прилетить до Сорока святих.
І душа з крилатою юрбою,
Може, ще повернеться в гостину.
А тепер пора, щоб біль затих
І не повнив жалем всю родину.
Рыгор Барадулін
Палыновыя санеты: Санет 22
Сарачыны — моўчкі сорак дзён
Над аселішчам душа блукала,
I гукала родных, і шукала,
Ці застаўся дзе ад працы плён.
Каня гэтак ліху наўздагон
Над гняздом прастуджаным канала.
Гэта ўсё на небе дасканала,
На зямлі адметны толькі скон.
Сорак птушак з выраю вясною
Будзе прылятаць на Саракі.
I душа з крылатай гаманою,
Можа, вернецца на пагасціны.
А пакуль што болей не з рукі
Поўніць жалем даўнія мясціны.
