Вернутись в незабуте із журби,
Всі покарання і страхи забути,
Пізнати знову кожний звук почутий,
Відчуть себе обділеним в дільбі,
Де доля ділить зерна для сівби.
Ковтнути гордовитої отрути.
Так захмеліть, щоб травнем здався лютий,
Довірить недовіру ворожбі.
Але вертання кпить з себе самого.
Чекання зачекалося дарма.
Зустріть заблуду вибігла дорога,
Та заблукала в сні за небосхилом.
І ти відчуєш, що тебе нема
Там, де туман схолов солодким пилом.
Рыгор Барадулін
Палыновыя санеты: Санет 5
Вярнуць у незабытае сябе,
Забыцца на трымценне, на пакуты.
Пазнаць нанова кожны гук пачуты.
І быць абдзеленым на той дзяльбе,
Дзе доля дзеліць зерне на сяўбе.
Глынуць саманадзеянай атруты.
Так захмялець, каб траўнем здаўся люты,
І недавер даверыць варажбе.
Але вяртанне кпіць з сябе самога.
Чаканне зачакалася дарма.
Сустрэць блуканца выбегла дарога,
Ды заблудзіла ў сне за небасхілам.
І ты адчуеш, што цябе няма
Там, дзе туман астыў салодкім пылам.
